„U kobiet wszystko jest sercem, nawet głowa”

Od wieków kobieta fascynuje, inspiruje, zachwyca…
Czy dlatego, że jest piękna, kształtna, delikatna i subtelna
czy może dlatego, iż według niektórych mężczyzn potrafi
kąsać, dręczyć, zdradzać, oszukiwać…? Powstaje pytanie:
dlaczego tak jest? Czy płeć piękna z natury może być upiorna?
No cóż… Po prostu kobieta w podejmowaniu decyzji kieruje się emocjami. Uczucia są dla niej ważniejsze, ponieważ przezwyciężają rozum. O dzieci walczy jak lwica i nie pozwala, aby ktokolwiek je dręczył, bo inaczej biada „oprawcy”. Innym razem, pod wpływem emocji, szoku poporodowego wyrzuca nowonarodzone dziecko na śmietnik (oczywiście wzięłam
pod uwagę przypadek ekstremalny).
Wpływ emocji powoduje natychmiastową reakcję na konkretny symptom. Oczywiście wiele zależy od charakteru, ale wydaje mi się, że choćby odkrycie słabości u mężczyzny powoduje u niej albo nagłą chęć bezinteresownej pomocy, albo budzi zwyczajną niechęć. „Jak to? On ma być ojcem moich dzieci? Jak on sobie poradzi z rodziną, skoro nawet nie potrafi poradzić sobie sam ze sobą?”.

Czym się różnimy?

Mężczyzna szukający pracy myśli głównie o tym, ile pieniędzy
będzie zarabiać i czy będzie w stanie utrzymać rodzinę.
Natomiast kobieta zastanowi się najpierw, co to za praca,
i ile czasu pozostanie jej, by poświęcić go dla dzieci (jeśli je posiada) .., no chyba, że zajmuje się ostro biznesem. Wtedy wtapiają się w nią także myśli męskie. Mimo to, zawsze pozostanie w niej chęć do miłości, pragnienia bycia matką. Zawsze pozostanie płcią delikatną, subtelną. Wrażliwą nawet wtedy, kiedy za wszelką cenę będzie pokazywać siłę swojej psychiki. Kobiety się przejmują. Są bardziej wrażliwe od mężczyzn. Gdyby nie ich czułość, miłość i oddanie, na pewno nie doskwierałyby im żadne dolegliwości zdrowotne, a mężczyźni bez nich NA PEWNO nie poradziliby sobie w życiu. Cóż… prawda potrafi być brutalna. Gdyby nie kobiece uczucia, nie powstałoby tak wiele pamiętników, wierszy, tekstów piosenek. To właśnie miłość jest dla nich ważniejsza od rozumu i sprawia, że kobiety potrafią doskonale tworzyć, znakomicie dobierać barwy i dźwięki. Potrafią także oddać się w pełni swojej miłości i poświęcić jej życie (nawet karierę, co czasem boli i frustruje). Emocje sprawiają, iż nie zawsze myślą racjonalnie. Liczy się tylko on.
Co dzieje się potem?
Dalej życie biegnie różnie. Małżeństwo z Bogiem, albo bez Boga. Albo zakładanie rodziny, ciągłe umacnianie związku, albo kłótnie, problemy i w końcu rozwód.
Kobiety kierujące się głównie emocjami, uczuciami, boją się wielu słów. Część przyjmuje skierowane do nich zdania
bezpośrednio do siebie. Pobudzają tym swoją wyobraźnię…
Myślą, myślą, myślą… Wtedy wybuchają, nadchodzi depresja czyli wielka przegrana. Depresja jest poddaniem się, zdemaskowaniem swojej słabości. Dlatego kobieta nie powie sobie KONIEC, będzie rozpamiętywać.
Hanna Banaszak śpiewała piosenkę do słów Jana Kofty
pt. „Samba przed rozstaniem”. Słowa, które przyciągnęły moją uwagę mówią o wielkim żalu, braku zrozumienia, o tęsknocie serca, rozstaniu bez większych słów, rezygnacji… :

„Nie, nie możesz teraz odejść
Popatrz listki takie młode
Nim jesieni rdza i śmierć.
Bądź – proszę cię na rozstań moście
Nie zabijaj tej miłości
Daj spokojnie umrzeć jej…”.

Marzą o niej. O tej wielkiej, pięknej, szalonej i dzikiej miłości. Ona inspiruje nie tylko mężczyzn, ale także płeć piękną. Kiedy kobiety zaczęły tworzyć, zajęły się literaturą, malarstwem, rzeźbą, muzyką itd., nastąpił w sztuce pewien przełom. Kobieta wniosła pewien rodzaj delikatności, nadała jej innych barw, jakby trochę sztukę odmieniła. Wzmogła dramatyzm, uczuciowość, emocje górujące nad rozumem, bo „u kobiet wszystko jest sercem, nawet głowa”. Nie chcą nawet, żeby to się zmieniło.
Świadomie czy podświadomie każda z nas, stawia uczucia
na pierwszym miejscu. Żadna z nas nie chce się ich pozbywać, a nawet gdyby chciała, nie dałaby rady. Taka nasza natura, bo tak zostałyśmy stworzone.
W takim razie, skoro kobiety są żądne miłości, szalonych uczuć,
dzikich przygód i rozmów przy świetle księżyca wraz ze swoim księciem z bajki, na pewno jako płeć piękna lubią wyglądać pięknie, stylowo, fascynująco. Być ujmującymi w rozmowie, ale też i dominować. Alicja Majewska śpiewała(zresztą w mojej ulubionej piosence): „…coś porzucać bezpowrotnie, łamać serca twardym panom, pewną siebie być okropnie…”.
Natomiast z drugiej strony kobieta powinna być: „…może muzą dla poetów, adresatką wielkich wzruszeń”… Cóż… kobiety są inspirujące pod każdym względem. Są niezbadaną tajemnicą każdego mężczyzny. Mają piękne nie tylko kształty, urodę. Są nie tylko wrażliwe, uczuciowe. Potrafią być bezwzględne (i chwała im za to!), ale mają serce, które jest w nich wszystkim. Dzięki niemu posiadają ogromną zdolność do poświęcania się. Kochają miłością szczerą i bezgraniczną. Są skłonne wybaczać…, ale czy aby na pewno mężczyźni
zasługują na tak liczne poświęcenia z ich strony…?

Paulina Warczyńska